#پارت‌سوم

زمان حال سوفیا

سوفیا ! سوفیا
با صدای بلند سوگل سرم را بالا بردم و با نگاه خسته‌ام نگاهش کردم. نزدیک به ماشین‌ها ایستاده بود و رویش را به سمت من برگردانده بود .
پاشو بیا دیگه سوفی! چراغ قرمز شده، حواست کجاست؟
با این حرفش، با‌عجله از جدول سرد و سنگی کنار خیابان بلند شدم. سوگل به سمت ماشین‌ها رفت. من حتی وقتی برای تکاندن گرد و خاک از مانتو‌ی مشکی گشاد و چروکم که ژاکتی نازک به رنگ توسی از رویش پوشیده بودم را نداشتم. هر بار فقط شصت ثانیه برای فروش فال‌هایم وقت داشتم

نگاهی به ساعت ‌مچی صورتی بچه‌گانه‌ام که بهترین هدیه‌‌ی عمرم از سمت عمه راضیه بود، انداختم‌. از ساعت پنج غروب تا الان که عقربه‌ها ساعت هشت ‌‌و ‌پانزده دقیقه‌ی شب را نشان می‌دادند، آن‌قدر نشست و برخاست کرده‌ بودم و بین ماشین‌ها حرکت کرده‌ بودم که پاهایم به درد آمده بود. نگاهم را به کفش‌هایم دوختم، قسمت جلویی کفش پای راستم پاره بود و کمی از جوراب سفیدم را به نمایش گذاشته بود

صبر را جایز ندانستم، آخر وقت زیادی هم برایم باقی نمانده بود. خیابان رهگذر زیادی نداشت و اکثراً ماشین‌ها بودند. من چهار راه خلوتی را برای این کار انتخاب کرده بودم؛ چون کمی خجالت می‌کشیدم. سوز هوای زمستانی مثل شلاقی به صورتم برخورد کرد و هاله‌ای اشک در چشمانم جمع شد

ناخوآگاه دست راستم که خالی از فال‌ها بود، به صورتم کشیدم. دستم را به صورت مشت شده به دهانم نزدیک کردم تا گرمی نفس‌هایم کمی از سردی دستم بکاهد. دستم را پایین آوردم و فال‌هایم را مرتب کردم. با قدم‌های کوتاه و تند به سمت ماشین‌های مختلف که پشت چراغ قرمز ایستاده بودند، حرکت کردم

در این دو سال آموخته‌بودم که به سمت ماشین‌های زیبا‌تر و گران‌تر بروم؛ چون بیشتر به من اهمیت می‌دادند. برای دقایقی نگاهم به سوگل برخورد کرد‌. به یک‌دیگر لبخندی زدیم

نگاهش را از من گرفت و با لباس‌های کهنه و روسری نیلی‌اش که نامرتب سرش کرده ‌بود، بین ماشین‌ها حرکت کرد. به هر ماشینی می‌رسید، با دست های کوچکش تقه‌ای به شیشه ماشین‌ها می‌زد و گل های رز قرمزش را نشانشان می‌داد و با دیدن بی‌توجهی سرنشینان به سوی ماشین بعدی حرکت می‌کرد

از کنار علی گذشتم. او که کلاه بافت مشکی بر سر داشت، درحال برق انداختن شیشه جلوی یک ماشین بود‌

کار هر روزمان بود، زجری پایان ناپذیر در وجود تک‌تکمان بی‌داد می‌کرد! این زجر و خستگی در چهره‌ی همه‌ی ما مشهود بود  علتی هم نداشت جز فقر
به ماشین شاستی ‌بلند سفیدی رسیدم. سمت چپ ماشین رو‌به‌روی در راننده ایستادم. قدم کوتاه بود و به‌ شیشه‌هایش نمی‌رسید، جثه کوچکی داشتم. من فقط یک دختر سیزده ساله بودم. روی پنجه‌ی پاهایم ایستادم. دستان یخ زده ام را مشت کردم و آرام تقه‌ای به شیشه‌ی راننده زدم و نگاه مظلومم را به او دوختم

راننده که مردی مسن بود، نیم‌نگاهی روانه‌ام کرد و سرش را دوباره به حالت اول برگرداند. انگار او هم مانند باقی راننده‌ها قصد خرید فال‌های حافظ که در دستان سردم احاطه‌ شده بودند را نداشت‌‌

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

رمان هیاهو _ مقدمه + پارت اول ◄
رمان هیاهو _ پارت دوم

عکس فوق: سحابی معروف به چشم خدا

(سحابی هلیکس*Helix*)
*********◄►*********

هواي مرا داشته باش
كه جز تو كسي نيست هوادار من
هواي مرا داشته باش
كه مي ترسم از تاريكي هاي ناگهاني
تو خورشيد روزگارم باش
دستم را بگير
مرا به آسمان برسان
من از اسارت خاك مي ترسم
من از هجوم بغض هاي سرزده مي ترسم
من از دور شدن از رحمتت مي ترسم
هواي مرا داشته باش
بگذار روزگارم رنگ بهشت بگيرد
بگذار دلم قرص شود به بودنت
من مي ترسم از اينكه لحظه هايم بي عطرِ نامت
به آخربرسد؛ مبادا مرا نخواهي؟
مبادا مرا به سرزمين اجابت و باران راه ندهي؟
مبادا چشمانم را از شورِ تمنا محروم كني؟
مبادا مرا نخواهي؟
كه تو بزرگي، هر چه امر كني همان است
هواي مرا داشته باش
اي بزرگ
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
منبع : کاپیتان تیم دونفره
باشگاه شیک پرواز
*سید تهران*

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

دنبال تو می دویدم. روی سرامیکهای سرد و سفید سالن. در آن سکوت ترسناک هزارساله. هن و هن نفسهایم با هر گام بلندتر در گوشم تکرار می شد و گلویم را تلخ می کرد

بخش پروازهای خارجی آن طرف بود. امام نه، مهرآباد بود انگار‌. و سالن پروازش هی دورتر می شد. رسیدم به گیت. پشتت به من بود، اما شناختمت. کت نیلی ات تنت بود و چمدان به دست، منتظر و آرام ایستاده بودی

روشنی سالن به سفیدی می زد. فقط نور می دیدم و تو را. لکه ای نیلی روی سفیدی مطلق. صدایت زدم. راه افتادی و دور شدی. سر خوردم روی سرامیکهای سالن. دویدم‌. دستم را دراز کردم و دستت را گرفتم. برگشتی. دستت توی دستم ماند و هواپیما پرید.‌....رمان پاییز فصل آخر سال است

نسیم مرعشی

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

..*~~~~~~~*..

يك روز آرزو كردم زودتر بزرگ شوم، كه كفش هايم پاشنه هاي بلند داشته باشد و ديگر جوراب هاي سفيد تور دار و جوراب شلواري هاي عروسكي نپوشم
دلم مي خواست بزرگ شوم تا دستم به كابينت هاي بالاي آشپزخانه برسد، بتوانم غذا درست كنم و وقتي از خيابان رد مي شوم مادرم دستم را نگيرد
فكر مي كردم بزرگ مي شوم و دنيا میشود سرزمين كوچكي پر از شادي و من موهايم را به باد مي دهم ، رژ لب هاي مادرم را مي زنم و برای خودم آزادانه تصمیم میگیرم

حالا من بزرگ شده ام، تعدادي كفش پاشنه بلند دارم، هنوز دستم به كابينت هاي بالاي اشپزخانه كمابيش نمي رسد اما يك أجاق گاز براي خودم دارم، حالا من دست مادرم را مي گيرم و او را از خيابان ها رد مي كنم، موهايم را به هر رنگي در مي آورم و اشك هايم را به باد مي دهم
حالا مي دانم دنیا سرزمين بي انتهاييست ، پر از آدم هاي عجيب و بزرگ شدن بدترين آرزوي همه زندگي من بود كه بر خلاف تمام آرزوهايم به دستش آوردم

..*~~~~~~~*..

می دانی رفیق جان

دلم خیلی وقت پیش را می خواهد آن وقت ها که بچه بودیم که توی بازی قایم باشک ناگهان می آمدی ،دستم را میگرفتی و کشان کشان مرا به پرت ترین نقطه می بردی بدون اینکه اجازه ی اعتراض به من بدهی و بعد با خنده می گفتی : هیسسسس اینجا هیچکی پیدامون نمی کنه . کاش دوباره می آمدی و دستم را می گرفتی و کشان کشان مرا از هیاهوی این شهر دور می کردی و به پرت ترین نقطه می بردی و دوباره می گفتی : هیسسسس اینجا هیچکی نمی تونه قضاوت مون کنه

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

آخرین باری که دیدمش را یادم نیست
اصلا یادم نیست چه لباسی پوشیده بود
یا با رایحه کدام عطر اینگونه دل از کفم برد
حتی چهره اش را هم بخاطر ندارم
اصلا ندیدمش
مگر دیدن چیست؟
معنی خاصی دارد؟
نمیشود کسی ندیده عاشق شود و دل ببندد؟
نه از ان عشق های مجازی بی درو پیکر ها نه
از انهایی که در خیابان شلوغ به بهانه کار خوب کردن بیاید گوشه شالت را بگیرد و بخواهد به ان سر خیابان ببردت
و تو غرق صدای جذاب مردانه اش میشوی
گویی صدها سال است این صدا لالایی هرشبت بوده
و عطر تلخ گسش را نفس میکشی
گویی تنفس هر صبحت با ان اغاز میشده
انطرف خیابان که رسیدیم برایم مثل یک خواب تمام شد
یک خواب شیرین که حاضری جانت را بدهی تا به واقعیت تبدیل شود
ولی افسوس که چهره اش را ندیدم
وگرنه روی تمام دیوار های شهر حکش میکردم
افسوس که این چشم های نابینا همیشه دردسرم اخرش کار خودشان را کردند و به ساز دل عاشقی رقصیدند
درکم نکرد
هیچکس کس درکم نکرد
اخر مگر کور ها هم عاشق میشوند؟
مگر نمیدانند هر روز صبح میروم و کنار خیابان می ایستم به امید دیدار او؟
و هر کس خواست دستم را بگیرد میگویم منتظر کسی هستم
و تا او نیامده نمیروم
اگر عاشقی این نیست پس چیست؟
اصلا مگر عشق کور میشناسد
زشت و زیبا میشناسد
عشق می اید و انقدر در خودش غرقت میکند که خودت را فراموش میکنی
فقط منتظری بویش بینی ات را نوازش کند
مثل زلیخا
من درست شبیه او هستم
یک کور عاشق

♥♥.♥♥♥.♥♥♥

سلام هم باز یه کودکانه هایم
می بینی چقدر بازی هایمان سخت تر شده
گویا گذر زمان و تکنولوژی هم بر روی بازی های ما اثر کرده
هم بازی مهربانم
حتی مهربانی ها هم رنگ دیگر گرفته اند
یادت هست وقتی زمین می خوردم و زمین می خوردی چقدر غم چشمانمان را می گرد
آلان محبت ها رنگ ترحم گرفته
حتی محبت منو و تو
راستی هم بازی می دانی دلم باز یه وسطی می خواهد
اما نه این بازی وسطی که توپش با قدرت به قلبم می خورد
نه این بازی که وسط زندگانی یمان افتادیم
هم بازی سنگ ها را بچین اما مراقب باش از هم نپاشند تو این سالها زیادی دنبالشان بودم که سنگ روی سنگ زندگی ام را بند بیاورم
هم بازی کوچکم
یادته وقتی خسته می شدم دستم را می گرفتی و می گفتی بیا استراحت کنیم
الانم خسته ام خیلی بیشتر از آن سالها
کجایی که دستم را بگیری
هم بازی می دونی چیه بزرگ شدم باز یه جدید یاد گرفتم
بازیه حسودی
بازیه نفرت
بازی رقابت
بازیه ریخت و پاش
و
بازیه مرگ و زندگی
جالبتر نه
اما من بازی های بی دغدغه ی کودکی هایم را می خواهم
بیا هم بازی بیا
دستم و بگیر اصلا ما با بزرگتر ها قهری
بیا بریم؟ به همان کودکی

♦♦---------------♦♦

من اینجا منتظرت هستم

با یک استکان چای داغ

طاقت من کم است

تا چای سرد نشده برگرد

تا قلبم هنوز می‌تپد

دستم را بگیر

♦♦---------------♦♦

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

میدانی، روزی که ماجرای عشق تو را به مادرم گفتم، چه اتفاقی افتاد؟
اصلاً بگذار از اول برایت بگویم
قبل از اینکه حرفی بزنم موهایم را باز کردم و روی شانه‌ام ریختم مادرم گفته بود موهایت را که باز میکنی انگار چندسال بزرگتر میشوی... میخواستم وقتی از عشق تو میگویم بزرگ باشم
بعد از آن دو استکان چای ریختم، بین خودمان بماند اما دستم را سوزاندم و نتوانستم بگویم آخ، بلکه دلم آرام بگیرد، مجبور بودم چون مادر اگر میفهمید بزرگ شدنم را باور نمیکرد... دست سوخته‌ام را زیر سینی پنهان کردم چای را مقابلش گذاشتم و کنارش نشستم، عشقت توی دلم مثل قند آب میشد و نمیدانستم از کجا باید شروع کنم

باتردید گفتم:

مادرجان، اگر آدم عاشق باشد زندگی چقدر دلنشین تر بر آدم میگذرد، نه؟

عینک مطالعه را از چشمش برداشت و نگاهش را به موهایم دوخت، انگار که حساب کار دستش آمده باشد، نگاهش را از من گرفت و بین گل های قالی، گم کرد

عشق   چیز عجیبیست دخترکم، انگار که جهانی را توی مردمک چشمت داشته باشی و دیگر هیچ نبینی، هیچ نخواهی و با تمام ندیدن ها و نخواستن ها بازهم شاد باشی و دلخوش... عشق اما خطرات خاص خودش را دارد، عاشق که باشی باید از خیلی چیزها بگذری، گاهی از خوشی هایت، گاهی از خودت، گاهی از جوانی‌ات

دستی به موهای کوتاهش کشید و ادامه داد

عاشقی برای بعضی ها فقط از دست دادن است... برای بعضی ها هم بدست آوردن... اما من فکر میکنم زنها بیشتر از دست میدهند... گاهی موهایشان را، که مبادا تار مویی در غذا معشوقه ی شان را بیازارد... گاهی ناخن های دستشان را، که مبادا تمیز نباشد و معشوقه شان را ناراحت کند... گاهی عطرشان را توی آشپزخانه با بوی غذا عوض میکنند، دستشان را میسوزانند و آخ نمیگویند

مکث کرد و سوختگی روی دستش را با انگشت پوشاند

گاهی نمیخرند، نمیپوشند، نادیده میگیرند که معشوقه شان ناراحت نشود ! تازه ماجرا ادامه دار تر میشود وقتی زنها حس مادری را تجربه میکنند، عشقی صد برابر بزرگتر با فداکاری هایی که در زبان نمیگنجد... دخترکم عاشقی بلای جان آدم نیست اما اگر زودتر از وقتش به سرت بیاید از پا در می آیی 

لبخندی زدم، از جایم بلند شدم و به اتاقم رفتم، جای سوختگی روی دستم واضح تر شده بود، رو به روی آینه ایستادم و به خودم نگاه کردم... عاشقی چقدر به من نمی آمد، موهایم را بافتم، دلم میخواست دختر کوچک خانواده بمانم، برای بزرگ شدن زود بود... خیلی زود

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

نازنین عابدین پور